سکوت سنگین

بس تجربه کردیم در این دیر مکافات
با دردکشان هر که درافتاد برافتاد
گر جان بدهد سنگ سیه لعل نگردد
با طینت اصلی چه کند بدگهر افتاد

حافظ

کاش یک بار به سر منزل ما می آمد
آن که بر تربت ما ریخت گل و ریحان را


صائب تبریزی

باغبان گر پنج روزی صحبت گل بایدش
بر جفای خار هجران صبر بلبل بایدش

تکیه بر تقوا و دانش در طریقت کافریست
راهرو گر صد هنر دارد توکل بایدش


حافظ

روزگاری است که با ریگ روان همسفرم
می‌روم راه و ز منزل خبری نیست مرا
همه شب با دل دیوانه خود در حرفم
چه کنم، جز دل خود نامه بری نیست مرا
برده‌ام غنچه صفت سر بگریبان صائب
جزدل امید گشایش ز دری نیست مرا

از ننگ چه گویی که مرا نام ز ننگ است
وز نام چه پرسی که مرا ننگ ز نام است


حافظ

سینه مالامال درد است ای دریغا مرهمی
دل ز تنهایی به جان آمد خدا را همدمی

گریه حافظ چه سنجد پیش استغنای عشق
کاندر این دریا نماید هفت دریا شبنمی

چه غم ز آتش سوزنده چون خلیل مرا؟
که عشق او ز بلاها بود کفیل مرا
عزیز کرده عشق و محبتم صائب
شود ذلیل، فلک گر کند ذلیل مرا

گهر به سنگ زدن صائب از بصیرت نیست
مخوان به مردم بی درد شعر دلکش را

ز خاک کوی تو پرواز مشکل است مرا
که از گرانی جان، کوه بر دل است مرا


صائب تبریزی

منه انگشت بر حرف کسان، ایمن شو از آفت
که جز تخم عداوت نیست حاصل، خرده گیران را
صائب